IMO

استانداردهای جهانی IMO:
IMO لندن در فوریه 2004 برگزار و تصویب گردید.
وضعیت تصویب BWMC:
برای اجرایی کردن توافق نامه ی مدیریت آب بالاست نیاز داریم تا 30 پرچم که نشان دهنده ی دست کم 35% از ظرفیت ناوگان جهانی می باشند، توافق نامه را تصویب کنند.
در آوریل 2016، 51 کشور این توافق را تصویب کردند. این آمار 34.87% از کل گنجایش ناوگان بازرگانی دنیا را نشان می دهد. Status of conventions) www.imo.org)
عملکرد استاندارد:
قانون D2 استاندارد عملکرد برای آب بالاست
کشتی هایی که مدیریت آب بالاست را مطابق با این مقررات انجام می دهند باید کمتر از 10 ارگانیسم قابل نمو در هر متر مکعب که ابعادی بزرگتر یا مساوی بزرگی 50 میکرومتر و کمتر از 10 ارگانیسم قابل نمو در میلی لیتر که کمتر از 50 میکرومتر هستند و بزرگتر مساوی 10 میکرومتردر حداقل ابعاد هستند را داشته باشند، و همچنین نمایشگر تخلیه میکروب ها نباید از حد تجمیعی که در پاراگراف بالا مشخص شده بالاتر رود.
همچنین می بایست نمایشگر میکروبی برای استاندارد سلامتی انسان وجود داشته باشد:
کلر ویبریو توکسیکوجنیک (O1 و O139) با کمتر از 1 واحد تشکیل دهنده گروه (cfu) در 100 میلی لیتر و یا کمتر از 1 cfu در 1 گرم (وزن خیس) نمونه های زوپلانکتون،
کمتر از cfu 250 اشریشیا کولی در 100 میلی لیتر.
کمتر از cfu 100 اینتروکوکی روده ای در 100 میلی لیتر.

گارد ساحلی امریکا (USCG)

در مارچ 2012 گارد ساحلی آمریکا آخرین قانون مربوط به مدیریت آب بالاست برای کنترل گونه های غیر بومی در آب های آمریکا را منتشر کرد. در ژوئن همان سال قوانین 33CFR مربوط به USCG بخش 151 و 46CFR بخش 162 در 21 ژوئن 2012 ملزم به عمل شد که هر سازه در حال ساخت از تاریخ 1 دسامبر 2013 و همچنین برای اولین تعمیر کشتی های در حال بهره برداری بعد از 2014 یا 2016 با توجه به ظرفیت آب بالاست، ملزم به اعمال قانون می باشند.
به منظور اجرای برنامه ی بهبود سیستم آب بالاست مرتبط به تاریخ های قبل از 2015، گارد ساحلی آمریکا (USCG) موافقت سیستم مدیریت جایگزین (AMS) را برای برخی از سیستم های ثبت شده ی IMO از جمله OPTIMARIN معرفی نمود. کشتی هایی که سیستمشان به عنوان AMS نصب شده، پذیرفته شده اند برای پنج سال از زمان موافقت USCG مستثنی خواهند بود.
فرآیند استانداردها:
نیاز USCG به BWT مربوط به مرگ آنی میکرو ارگانیسم ها با استفاده از روش آزمایشی/شمارشی به نام CMFDA است که در آن نمونه را رنگ آمیزی می کنند و طی آن می توان مشخص کرد که آیا ارگانیسم ها بلافاصله بعد از عملیات از بین رفته اند یا نه.
استاندارد عدم زیست: (پذیرفته شده توسط سازمان IMO) ارگانیسم های غیر زیست پذیر بعد از طی مراحلی پس از مدت رشد 14-20 روزه بررسی می کند. به این روش آزمایشی MPM می گویند که توسط USCG ثبت نشده است. USCG یک پروژه در زمینه ی تحلیل روش MPM دارد اما به نظر می رسد که USCG به زودی اجازه ی ثبت را نخواهند داشت.
به هر حال اگر USCG بخواهد روش های بررسی را تغییر دهد، نیازمند ارائه گزارشات و انتقادات کلی می باشد که از طریق فرآیندهای قانون گذاری آمریکا به صورت تجدید نظر ارائه گردد که ممکن است این روند سالها به طول انجامد.

گونه های مهاجم

در باب مسائل زیست محیطی
ورود گونه های دریایی مهاجم به محیط زیست جدید توسط آب بالاست کشتی ها یا آن هایی که به بدنه ی کشتی ها و سایر حامل ها چسبیده اند به عنوان یکی از چهار تهدید بزرگ برای زیست اقیانوس های زمین شناخته شده است. سه مورد دیگر عبارتند از آلودگی زیست دریا که ریشه در خشکی دارد، بهره برداری بیش از حد از منابع زنده ی دریایی و تغییر و تخریب فیزیکی زیستگاه دریا. صنعت کشتیرانی بیش از 80% کالاهای جهان و در حدود 3 تا 5 میلیارد تن آب بالاست را هر سال در اطراف جهان جا به جا می کند. چنین حجمی ممکن است هر سال در بین کشور ها و مناطق به صورت داخلی هم جا به جا شود. آب بالاست برای عملکرد ایمن و بهینه ی کشتی های مدرن کاملاً مورد نیاز است و تامین کننده ی پایداری و تعادل کشتی های تخلیه شده می باشد. به هر حال این مسئله می تواند تهدیدات جدی را در زمینه های اکولوژی، اقتصاد و سلامت بوجود آورد.
مشکل زیست محیطی جدی آب بالاست این است که در خود هزاران موجودات زنده دریایی را حمل می کند. این ها شامل باکتری ها، انواع میکروب ها، بی مهرگان کوچک و تخم ها، کیست ها و لاروهای گونه های مختلف می باشند. مشکل از این رو بدتر می شود که در حقیقت همه ی گونه های دریایی یک چرخه ی زندگی دارند که شامل مرحله یا مراحل پلانکتونی هم می باشند. حتی گونه های بالغی که به دلیل سایز بزرگشان و یا زندگی وابسته به بستر دریا احتمال کمتری دارند که در آب بالاست موجود باشند، هم ممکن است در طول دوران پلانکتونیشان از این راه منتقل شوند. در سده ی گذشته گونه های دریایی در اقیانوس ها به دلایل طبیعی پراکنده شده اند البته جا به جا کننده های طبیعی مانند دما و منطقه ی زیستی از پراکندگی خیلی از گونه ها به نواحی خاص جلوگیری کرده است. همه ی اینها در طرح های طبیعی بیوجغرافیایی مشاهده شده در اقیانوس های امروزی تاثیر داشته اند. برای مثال، گودال جهانی منطقه ی استوایی نواحی شمالی و جنوب دمایی و مناطق آب سرد را از هم جدا می کند. این مسئله به بسیاری از گونه ها اجازه ی تکامل در مناطق ثانویه را به صورت کاملاً مستقلانه داده است که منجر به بیو-توزیع کاملا متفاوت دریایی بین شمال و جنوب شده است.در مناطق استوایی گونه ها با جا به جا کننده های یکسانی مواجه نیستند. این یک نمونه ای می باشد که بیو-توزیع دریایی نسبتاً همگن ناحیه ی بزرگ هندو-پاسیفیک را که سواحل شرقی آفریقا تا سواحل غربی آمریکا را در بر می گیرد.
انسانها نیز از زمانی که در تاریخ قایقرانی را شروع کرده اند به این مسئله کمک کرده اند و این کار با پخش کردن گونه هایی که به بدنه ی کشتی چسبیده بودند صورت گرفته است. با آغاز استفاده از آب به عنوان بالاست و با پیشرفت کشتی های بزرگتر و سریعتر که سفرهای دریایی را در زمان های کوتاه تری انجام می دهند و با در نظر گرفتن افزایش شتابدار بازار جهانی که به معنای کمتر شدن نقش عامل جا به جا کننده های طبیعی گونه ها در اقیانوس ها می باشد این مسئله پررنگ تر شده است. به خصوص اینکه کشتی ها یک راه را برای رسوخ گونه های دریایی دمایی به مناطق استوایی و برخی از تماشایی ترین ورود های مربوط به گونه های دمایی شمالی که به آب های جنوبی حمله می کنند و بالعکس را تولید می کنند.
تخمین زده می شود که حداقل 7000 گونه ی متفاوت در مخازن بالاست کشتی ها به گوشه و کنار دنیا برده می شوند. اکثریت بزرگی از گونه های دریایی که در آب بالاست حمل می شوند در طی سفر به دلیل چرخه های بارگیری و تخلیه ی بالاست و همچنین محیط خشن مخازن بالاست برای زندگی جانوران، از بین می روند. حتی برای آن دسته از موجوداتی که در طی سفر و بعد از تخلیه ی بالاست زنده می مانند احتمال زنده ماندن در شرایط زیست محیطی جدید، که شامل شکار و یا رقابت با گونه های بومی می شود، کاهش می یابد. به هر ترتیب وقتی همه ی فاکتورها مطبوع باشند، گونه ی وارد شده در محیط میزبان تولید مثل می کند که این مورد می تواند عامل بوجود آورنده ی تهاجم باشد. رقابت خارجی با گونه های بومی و رشد به نرخ آفت از دیگر عوامل تهاجم می باشند.
نتیجه این خواهد شد که کل اکوسیستم تغییر خواهد کرد. در آمریکا صدف های اروپایی دو لبه موسوم به گورخر به بیش از 40% راههای آبی حمله کردند و نیاز به 750 میلیون دلار تا 1 میلیارد دلار هزینه برای کنترل جمعیت آن ها بین سالهای 1989 تا 2000 بود. در جنوب استرالیا آشنه های دریایی آسیایی نواحی جدید را به سرعت مورد هجوم قرار دادند و جایگزین اجتماع های بومی کف دریا شدند. در دریای سیاه ماهی ژله ای پلانکتون خوار آمریکایی موسوم به مننیوپسیس لایدیی به جمعیتی بالغ بر 1 کیلو گرم جرم زیستی بر متر مربع رسیدند. این واقعه منجر به تهی شدن منابع پلانکتون بومی شد و آن هم منجر به اثرات ثانویه ای گردید که سقوط تجارت ماهی دریای سیاه را در پی داشت. در بسیاری از کشورها ورود جلبک های قرمز میکروسکوپی (دینوفلاژلات های سمی) که توسط حلزون های صدف خوار، مانند صدف های خوراکی، جذب شدند مشکل بوجود آورد. مصرف این صدف های آلوده توسط انسان ها می توانست منجر به معلولیت و حتی مرگ شود.
صد ها مثال دیگر از این دست در اقسا نقاط جهان وجود دارد که منجر به تهدیدات جدی برای سلامت انسان ها و تاثیرات اقتصادی و اکولوژیکی در محیط زیست میزبان می شود.
تهاجم گونه های دریایی یکی از چهار تهدید بزرگ برای اقیانوس های دنیا می باشد. بر خلاف دیگر آلاینده های دریایی مانند نشت نفت، که اقدامات بهبود دهنده برایشان می توان انجام داد و محیط زیست را نهایتاً بازیافت کرد، تاثیرات هجوم گونه های دریایی اغلب غیر قابل بازگشت هستند.
سازمان ملل معرفی و ورود گونه های اقیانوسی غیر بومی را یکی از چهار تهدید بزرگ برای محیط زیست دنیا معرفی کرده است. در هر لحظه حدود 35000 کشتی بر روی آب های زمین در حال جا به جایی هستند که بیش از 3000 گونه را در مخازن بالاست خود جا به جا می کنند. سازمان دریانوردی بین المللی سازمان ملل تخمین زده است که در حدود 10 میلیارد تن آب بالاست هر ساله در اطراف جهان جا به جا می شود. در دهه ی گذشته افزایش شدید در پخش گونه ها به نواحی که به طور طبیعی به آن متعلق نیستند دیده شده است. این مسئله بوجود آورنده ی یک اکوسیستم نا متعادل و یک تهدید جدی برای محیط زیست می باشد. در بسیاری مواقع گونه ی مهاجم هیچ شکارچی طبیعی در محل جدید ندارد و این باعث می شود تا با ازدیاد جمعیتشان گونه های بومی منقرض شوند که به معنای مختل شدن کل زیست بوم دریایی می باشد. این مهم نتایج شدیدی در حوزه ی بیو-توزیع و نهایتاً صنعت ماهیگیری و مواد غذایی دریایی دارد.

نتایج تست (OBS)

نتیجه آزمایشات کاملاً برطبق ملزمات جدول زیر می باشد.

بعد از سالها تحقیق و بررسی، پیشرفت و ثبت اختراعات جدید، در سال 2009 شرکت Optimarin موفق به دریافت گواهی نوع برای سیستم های تصفیه آب منطبق با دستورالعمل 8 و همچنین کنوانسیون بین المللی کنترل و مدیریت رسوبات و آب بالاست کشتی ها (2004) گردیده است. سیستم Optimarin از فن آوری تایید شده ای بهره می برد که بوضوح بسیار فراتر از الزامات تجهیزاتی کنوانسیون IMO می باشند. با این وجود تاییدیه ها هیچ گاه برای Optimarin کافی نبوده است و بر این اساس عملکرد آن منطبق با NS-EN ISO 9001:2008&14001:2004 هم می باشد. به طور کلی تدبیر قالب بر سیاست های شرکت به منظور تولید و ارائه ی فن آوری زیست-دوست برای حفاظت از محیط زیست می باشد.
قوانین IMO مجموعه ای از دستورالعمل ها می باشد که براساس آن سیستم تصفیه آب بالاست تایید شده خطری برای پرسنل کشتی، محیط زیست و خود کشتی ایجاد نداشته باشد و همچنین منجر به حوادث ناشی از تخلیه نا به هنگام مخازن بالاست نمی شود. سیستم تصفیه آب بالاست Optimarin به گونه ای طراحی شده است تا هم از افرادی که با آن کار می کنند حفاظت و همچنین عملکرد صحیح آن را تضمین کند.
گواهی تایید Optimarin را موسسه ی DNV از طرف مدیریت ساحلی نروژ اعطا کرده است. از سویی دیگر شرکت Optimarin توسط کمیسیون زمین استان کالیفرنیا ارزیابی و طی آن مشخص شده است که پتانسیل دریافت استاندارد برای بهترین فن آوری در دسترس را دارد.
سیستم تصفیه بالاست Optimarin در موسسه تحقیقات آب نروژ (NIVA) به صورت همه جانبه براساس دستورالعمل IMO-G8 مورد بررسی و آزمایش قرار گرفته و نتایج آن بسیار عالی بوده است.
تلاشهای بی وقفه ی شرکت Optimarin منجر به دریافت طیف وسیعی از گواهی نامه ها از سازمان های رده بندی بین المللی همچون LIoyd، Registeration Germanischer LIoyd، Bureau Veritas، MLIT Japan، Russian Maritime، Register of Shipping، American Bureau of Shipping گشته است.

Certificates of approval :

Owners

Yards